باز از جهان حسرت دیدار می رسم

آیینه در بغل به در یار می رسم

خوابم بهار دولت بیدار می شود

هر چند تا به سایهٔ دیوار می رسم

زین یک نفس متاع که بار دل است و بس

شور هزار قافله در بار می رسم

میخانهٔ حضور خیال نگاه کیست

جام دماغ دارم و سرشار می رسم

نازم به دستگاه ضعیفی که چون خیال

در عالمی که اوست من زار می رسم

ای رنگهای رفته به مژگان غلو کنید

از یک گشاد چشم به گلزار می رسم

غافل نی ام ز خاصیت مژدهٔ وصال

می بالم آنقدرکه به دلدار می رسم

هر چند نیست چون ثمرم پای اختیار

راهم به منزلی ست که ناچار می رسم

جسم فسرده را سر و برگ طلب کجاست

دل آب می شود که به رفتار می رسم

شبنم به غیر سجده چه دارد به پای گل

من هم در آن چمن به همین کار می رسم

بیدل چنانکه سایه به خورشید می رسد

من نیز رفته رفته به دلدار می رسم